از بیانات فاطمه(س) به خوبی آشکار می شد که ایشان شناختِ صحیحی از حوادثِ پس از رحلت پیامبر(ص) و عواملی که به کنار زدن علی(ع) انجامید، دارند. این حوادث چنین می باشند:

1- ظهورِ نقاق و دورویی

وقتی که خدا برای پیامبرش، خانه انبیا و منزلگاه اصفیا را برگزید، خار و خاشاکِ نفاق که در دل ها بود، آشکار شد. (خطبه فدکیه به نقل از منابع پیش گفته)

2- آسیب دیدنِ دین و از راه به در شدن مسلمانان

و لباسِ دین پوسیده شد و گمراهانِ ساکت، زبان گشودند، فرومایگان با قدر و منزلت شدند و اهلِ باطل به صدا در آمدند و در  خانه ها و قلمرو شما به تکاپو پرداختند و شیطان، سرِ خویش را از مخفیگاهِ خود بیرون آورد و شما را به سوی خود فرا خواند و شما را به دعوتِ خود پذیرا یافت، و برای اینکه فریب او را بخورید آماده اید. خواست که قیام نمایید، دید که شما راحت و سبُک این کار را می کنید. شما را به هیجان در آورد، دید که در راهِ او چه خشمناک می باشید، پس بر شترانِ دیگر داغ و نشانه زدید و بر آبی وارد شدید که سهمِ شما نبود. در حالی که از عَهد و قرار چیزی نگذشته بود، این شتاب زدگـی ها انجام گـرفت. هنوز زمانی از رحلت پیامبر

نگذشته بود و جراحتِ درونیِ ما در فراق رسول اکرم(ص) التیام نپذیرفته بود و هنوز به قبر سپرده نشده بود؛ برای عمل خود بهانه آوردید که از فتنه می ترسیدیم، «ولی به راستی که در فتنه افتادند و راستی که جهنم محیط بر کافران است.»(سوره توبه، آیه 9)  (خطبه فدکیه به نقل از منابع پیش گفته)

3- انتقاد شدید نسبت به روحیات مسلمانان

عذابِ بی پایان شدند.» (سوره ی مائده، آیه ی 80) بدون شک، طناب و ریسمانِ این مسئولیت در گردنشان خواهد بود و سنگینی و مسئولیت آن را به دوش آنان انداختم و ننگ و عار را بر آنها ریختم. پس بینی آنها بریده و زخم خورده، و دور از رحمت خدا باشند.

(خطبه فدکیه به نقل از منابع پیش گفته)