مردم مدينه پس از آگاهي از شهادت فاطمه (س)، در اطراف خانه ی آن بزرگوار جمع گشتند و منتظر تشييع و تدفين فاطمه (س) بودند؛ اما اعلام شد که تدفين فاطمه (س) به تأخير افتاده است. لذا مردم پراکنده شدند. هنگامي که شب فرا رسيد و چشمانِ مردم به خواب رفت، امام علي(ع) بنابر وصيت فاطمه (س) و بدور از حضور افراد، به غسل بدن مطهر همسر خويش پرداخت و سپس او را کفن نمود. هنگامي که از غسل دادن او فارغ شد، به امام حسن و امام حسين (عليهم السلام) (در حالي که در زمان شهادت مادر هر دو کودک بودند.) امر فرمود: تا عده‌اي از صحابه راستين رسول خدا (ص) را که البته مورد رضايت فاطمه (س) بودند، خبر نمايند تا در مراسم تدفين آن بزرگوار شرکت کنند. (و اينان از 7 نفر تجاوز نمي‌کرده‌اند). پس از حضور آنان، اميرِمؤمنان بر فاطمه (س) نماز گزارد و سپس در ميان حزن و اندوه کودکان خردسالش که مخفيانه در فراق مادر جوان خويش گريه مي‌نمودند، به تدفين فاطمه (س) پرداخت.

فاطمه (س) در حالي از اين دنيا سفر نمود که بنا بر گفته ی معتبرترين کُتب در نزد اهل تسنن و همچنين برترين کُتبِ شيعيان، از ابابکر و عُمر خشمگين بود و در اواخر عمر هرگز با آنان سخن نگفت؛ و طبيعی است که ديگر حتي تأسف ابا‌بکر در هنگام مرگ از تعرض به خانه فاطمه (س) سودي نخواهد بخشيد .