فاطمه(س) اوصافِ چندی را برای علی(ع) ذکر می کند که نشان از شناختِ عمیق از ایشان و شایستگیِ آن حضرت برای خلافت دارد. در ذیل، به برخی از این اوصاف، که اغلب در خطبه «فدکیه» ذکر شده اند اشاره می شود:

1- دلاوری در جنگ

«کلما اوقدوا نارا للحرب اطفاها الله»(سوره ی مائده:آیه ی64)؛ «او نجم قرن للشیطان او فغرت فاغره من المشرکین قذف اخاه فی لهواتها، فلا ینکفی حتی یطا اخاه فی لهواتها، فلا ینکفی حتی یطا باخصمه و یخمد لهبها بسیفه»: هرگاه صف های دشمنان متشکل شده یا در صددِ روشن کردنِ آتش جنگ بر می آمدند، خدا آن را خاموش می ساخت؛ یا هـر هنگام، گـردن

فرازی از شیاطین سر بر می داشت یا یکی از مشرکان، دهان باز می کرد، رسول خدا(ص) برادرش]امیرالمؤمنین علی (ع)[ را  در کام اژدها و گلوگاهِ آن می افکند. او هم تا سرهای دشمن را لگدکوب و آتشِ جنگ را با شمشیرِ خود خاموش نمی کرد، از جبهه ی جنگ بر نمی گشت.

2- رنج پذیری در راه خدا

«مکدوداً فی ذات الله»؛ در راه خدا رنج پذیر بود. (از خطبه فدکیه)

3- تلاشگر در راه خدا

«مجتهدا فی امر الله»؛ در راه خدا کوشا بود. (از خطبه فدکیه) «مشمرا، مجدا، کادحا»؛ تلاشگر، مجد و کوشا. (از خطبه فدکیه)

4- نزدیک بودن به رسول خدا (ص)

«قریباً من رسول الله»؛ به پیامبر (ص) نزدیک بود. (از خطبه فدکیه)

5- بزرگِ اولیای خدا

«سیداً فی اولیاء الله»؛ سرور و بزرگی از اولیای خدا بود. (از خطبه فدکیه)

6- نصحیت کننده و خیر خواه

«ناصحا»؛ نصیحت کننده و خیر خواه بود. (از خطبه فدکیه)